เรียนต่อปริญญาโทในอเมริกา จากเด็กอักษรศาสตร์สู่นักบริหารภายในปีเดียว!

เรียนต่อปริญญาโทในอเมริกา
University of North Alabama

โดย พี่ปู – จิตรา ลาภกิจเจริญ
ประสบการณ์เรียนต่อ ป.โท MBA

จากความตั้งใจที่อยากต่อปริญญาเอก กลับต้องไป เรียนต่อปริญญาโทใบที่ 2

จากนักศึกษาอักษรศาสตร์เอกภาษาจีน สู่คณะบริหารธุรกิจที่เหมือนเป็นหนังคนละม้วน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่พี่ปูบินลัดฟ้าไปศึกษาต่อในต่างประเทศ แต่เราเชื่อว่านี่คือหนึ่งในการตัดสินใจครั้งใหญ่ชีวิต ซึ่งจะเปลี่ยนอนาคตตัวเองไปสู่อาชีพในฝัน เมื่อการเรียนต่อปริญญาโทใบที่ 2 ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ได้ยากเกินความพยายามเช่นกัน

รู้มาว่านี่เป็นปริญญาโทใบที่ 2 ทำไมพี่ปูถึงไม่ตัดสินใจเรียนต่อปริญญาเอกเลยล่ะคะ?

นั่นน่ะสิ (หัวเราะ) ไม่หรอก ขอเล่าให้ฟังอย่างนี้ก่อนค่ะ พี่จบปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยบูรพา เอกภาษาจีน ตอนนั้นเขามีทุนเรียนต่อปริญญาโทที่ประเทศจีนเข้ามา ทุนนี้เป็นทุนเดียวที่ทางสถานฑูตจีนประจำประเทศไทยส่งมาให้ที่ ม.บูรพา และ อ.ที่ปรึกษาติดต่อให้พี่รับทุนนี้ เนื่องจากผลการเรียนของพี่ค่ะ โดยทุนนี้ไม่ต้องสอบค่ะ เป็นทุนให้เปล่า พี่เลยบินไปเรียนต่อด้านวรรณกรรมที่นู่น พอจบก็กลับมาทำงานต่อในมหาวิทยาลัย

แล้วกำลังจะแพลนเรียนต่อปริญญาเอกที่เมืองไทยนี่ละ แต่อยากเรียนต่อในด้านบริหารทรัพยากรบุคคล (HR) เล็งๆ ไว้บ้างแล้วว่าจะเข้าไปที่สถาบันไหน พอเข้าไปดูหลักสูตรมันต้องมีพวกสอบวัดระดับภาษาอังกฤษต่างๆ ซึ่งพี่ไม่เคยสอบ เลยไปติวกับสถาบันอ่าค่ะ

สถาบันในเมืองไทย ไม่ตอบโจทย์เหรอคะ?

ยังค่ะ ยังไม่ถึงตรงนั้นเลย ตอนแรกพี่แพลนว่าจะเรียนภาษาสัก 2-3 เดือน แต่ยิ่งเรียนก็ยิ่งอยากรู้ เราเป็นคนใฝ่รู้ด้วย ทำไปทำมาก็เลยเถิดไปหลายเดือน อาจารย์คนที่สอนเขาจบมาจากอเมริกา ก็ถามเราว่าทำไมถึงไม่ไปเรียนต่อต่างประเทศเลยล่ะ ก็จุดประกายเราเข้าไปอีก พี่ก็เริ่มหาข้อมูลจนมาเจอ ‘ก้อปันกัน’ เลยปรึกษากับเขาว่าถ้าเราอยากเรียนอย่างนี้ พอจะมีที่ไหนไหม เราก็ให้เงื่อนไขของเราไป จนได้ที่ University of North Alabama

เงื่อนไขของพี่ปูคืออะไรคะ?

พี่บอกเขาว่าอยากได้มหาวิทยาลัยที่คนไทยน้อยๆ เราอยากฝึกภาษา ซึ่งก็ดีมาก เพราะที่นี่ไม่มีคนไทยเลยค่ะ (หัวเราะ) ตอนมาเรียนปรับพื้นฐานก็พอจะมีคนเอเชียบ้าง แต่พอเปิดเทอมจริงๆ นี่ฝรั่งล้วน ใช้เวลาปรับตัวอยู่นานทีเดียว แต่ก็ถือว่าเสริมพื้นฐานเราด้วย

อีกอย่างที่พี่บอกกับทาง ‘ก้อปันกัน’ คือพี่อยากเรียนด้านบริหารทรัพยากรบุคคล ที่นี่เขาอยู่ในคณะ MBA คือวุฒิที่พี่ได้จะเป็น ปริญญาโทบริหารธุรกิจนี่ล่ะค่ะ แต่ถ้าดูในทรานสคริปท์ก็จะเห็นว่าวิชาที่เราลงเรียนนั้นโฟกัสไปที่บริหารทรัพยากรบุคคล (HRM) เป็นหลัก

ยากไหมคะ?

ยากค่ะ! อย่างที่บอกอะเนอะว่าพี่เป็นเด็กภาษา เรียนภาษามาตั้งแต่ปริญญาตรี พอมันมาอยู่ในคณะบริหารก็ต้องเจอพวกวิชาไฟแนนซ์ บัญชี เศรษฐศาสตร์ซึ่งมีแต่ตัวเลข หลักสูตรที่พี่ลงคือต้องเรียน 2 ปี เรียนควบคู่กันไประหว่างวิชาพื้นฐานกับวิชาบริหารทรัพยากรบุคคลที่เราโฟกัส ช่วงแรกคือหนักมาก บางอย่างไม่เข้าใจเลย ต้องโทรไปถามเพื่อนที่เมืองไทย ถามอาจารย์ที่ปรึกษาซึ่งให้ความช่วยเหลือได้ดีมากๆ

แล้วพี่ก็ไปเข้าชมรมของเด็กบัญชีในระดับปริญญาตรี สนุกมาก ทุกคนน่ารักมาก ช่วงแรกที่เรียนจริงๆ ยังเคยแอบคิดเลยว่าจะจบมั้ยนะ แต่เพราะความขวนขวายของเราแหละเลยผ่านมันมาได้ ถึงจะได้แค่ B แต่พี่ก็พอใจแล้วนะ

บรรยากาศภายในห้องเรียน เป็นเหมือนที่พี่ปูคิดไว้ไหมคะ?

ก็เหมือนนะ คือในหนึ่งคลาสจะมีนักเรียนไม่มากค่ะ ยิ่งเป็น Postgraduate ด้วยก็จะไม่เยอะ แต่ที่เพิ่งรู้ตอนมาอยู่ที่นี่คือเด็กอเมริกาจะเรียนออนไลน์กันเยอะ เพราะพวกเขาต้องทำงานกันด้วย ในคลาสส่วนใหญ่เลยเป็นนักศึกษาต่างชาติ เวลาเรียนก็จะมีพรีเซนต์ แล้วเพื่อนในคลาสก็ต้องมีส่วนร่วมในการ ถาม – ตอบ และแสดงความคิดเห็น ก็เป็นแนวๆ อเมริกันที่พอจะจินตนาการไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

ประทับใจอะไรใน UNA บ้างคะ?

โห เยอะเลยค่ะ พอจะทราบบ้างใช่มั้ยว่าพี่ได้ทุนจากมหาวิทยาลัยด้วย ค่าเล่าเรียนส่วนหนึ่ง และค่าหอพักเต็มจำนวน ที่นี่ก็จะมีทุนของแต่ละคณะฯ แตกต่างกันไป อยู่ที่ว่าเราจะขวนขวายหรือป่าว และ มีทุนสนับสนุนจากหน่วยงานภายนอกด้วยอะนะ ข้อดีของสถานศึกษาในอเมริกา คือเขาจะสนับสนุนเรื่องการเรียนอย่างเต็มที่

พี่เคยได้ทุนไปศึกษาดูงานด้าน HRM ที่ประเทศฝรั่งเศสและเยอรมัน เป็นเวลา 9 วัน เป็นทุนที่ cover ค่าตั๋ว ที่พัก และยานพาหนะ นอกนั้นค่าอาหาร ค่าของอื่นๆ เราออกเอง เราเห็นเขาเปิดรับสมัคร เลยเขียนเรียงความส่งไปชิง อะไรแบบนี้ คือใช่ว่าทุกอย่างจะได้มาง่ายๆ นะ แต่ถ้าตั้งใจมันก็ไม่ยาก ส่วนใหญ่เขาจะวัดจากเกรดเฉลี่ย ไม่ก็ตามความตั้งใจของเรา

สิ่งที่ประทับใจต่อมาคือเรื่องหอพัก ทุนหอพักที่พี่ได้จะเป็นห้องคู่ ซึ่งถ้าอยากได้ห้องเดี่ยวจะต้องเพิ่มเงิน รูมเมทคนแรกของพี่เด็กกว่า เป็นคนอเมริกัน เงียบๆ น่ารักดี ส่วนอีกคนเป็นแอฟริกัน-อเมริกัน แรกๆ ก็มีที่เขาเสียงดังบ้าง แต่พี่ก็บอกว่าต้องอ่านหนังสือนะ ขอเบาหน่อยได้มั้ย เมทพี่ก็โอเค ปรับในสิ่งที่พี่ขอ ไม่รู้ว่าโชคดีหรืออะไร นักศึกษาที่นี่ดูโต และเคารพสิทธิของกันและกัน ซึ่งพี่ชอบมาก

อีกอย่างคือเรื่องอาหารการกิน พี่เป็นคนชอบกิน (หัวเราะ) โรงอาหารในมหาวิทยาลัยเขาจัดการดีมากเลย คือเขาจะให้เราซื้อการ์ดพร้อมจำนวนมื้ออาหารในนั้น เช่น 50 มื้อราคาเท่านี้ ถ้าเยอะกว่านั้นจะได้ราคาที่ถูกลง พร้อมเงินส่วนหนึ่งเอาไว้ซื้อของในมหาวิทยาลัย เวลาจะใช้เราก็เข้าไปตักอาหารคล้ายๆ บุฟเฟ่ต์ จนกว่าจะพอ แล้วก็เอาไปรูด

ในฐานะที่พี่มาเรียนต่อเรื่องบริหารทรัพยากรบุคคล พี่จะคอยสังเกตและเรียนรู้วิธีจัดการคนในองค์กร เขาทำยังไงให้คนจำนวนมากเข้าใจเรื่องบางเรื่องง่ายๆ หรือยอมรับและทำตามสิ่งที่องค์กรจัดไว้ให้ พี่อเมซิ่งกับหลายๆ อย่างมากเลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่

แปลว่ามุมมองของพี่ปูไม่ได้เหมือนคนทั่วไป?

เรียกว่าไม่เหมือนน้องๆ นักศึกษา Undergraduate ดีกว่า พี่ผ่านการทำงานในองค์กรมาแล้ว เจอของจริงมาแล้ว รู้ว่าปัญหาที่มักเกิดขึ้นในองค์กรคืออะไร ที่เมืองไทยมีวิธีจัดการกับปัญหายังไง ที่นี่เขาทำกันยังไง

เหมือนตอนที่พี่ไปทำงานพาร์ทไทม์ ในบริษัทรับจัดแคเทอริ่ง พี่สนุกมากเลยนะ จะปูโต๊ะ พับผ้า เสิร์ฟอาหาร ดูว่าเขามีวิธีการบริหารจัดการ และ งานอีเวนท์ ต่างๆ อย่างไร ทั้งเรื่องการจัดห้อง จัดวางอาหาร มีพร๊อพ ต่างๆ ในการจัดให้ดูสวยงาม แต่ในขณะที่น้องๆ ในทีมก็จะมาบ่นกับพี่ว่างานหนักบ้าง น่าเบื่อบ้าง ซึ่งพี่ก็เข้าใจแหละ เราเลยเข้าใจว่า เออ การที่ได้ทำงานซักพักแล้วค่อยมาเรียนเนี่ย มันก็ทำให้โลกทัศน์เรากว้างขึ้นมากเลย

แล้วชีวิตความเป็นอยู่ของพี่ปูเป็นยังไงบ้างคะ?

เอาเรื่องไหนก่อนล่ะ ถ้าเป็นบรรยากาศในมหาวิทยาลัย ก็ค่อนข้างเงียบสงบดี ถ้าใครไม่ชอบความวุ่นวายจะชอบที่นี่มาก ยิ่งเป็นนักศึกษาปริญญาโท ก็จะสนุกน้อยกว่าปริญญาตรีนิดนึง ส่วนบรรยากาศในเมือง Florence ที่มหาวิทยาลัยตั้งอยู่ก็ไนซ์ดีค่ะ ไม่วุ่นวาย ผู้คนน่ารักเป็นกันเอง

บางคนเขาก็เลือกเมืองนี้เอาไว้อยู่หลังเกษียณ เพราะเงียบสงบและปลอดภัย อากาศดี แต่ฝนอาจจะมากหน่อย … พี่ก็ไม่รู้อ่าเนอะว่าเมืองอื่นในอเมริกาเขาเป็นยังไงกัน แต่จากที่ได้ถามเพื่อนที่เขาอยู่ในเมืองอื่นๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในเมืองที่มีคุณภาพชีวิตดีมาก

พี่ปูได้ออกไปเที่ยวบ้างหรือเปล่าคะ?

เที่ยวสิคะ พี่บอกแล้วว่ามาอเมริกาทั้งทีก็ต้องเก็บประสบการณ์ให้ครบ วันหยุดก็ออกไปกินข้าวนอกบ้านบ้าง ถ้าพอมีเวลาก็ขับรถไปเที่ยวที่ Nashville บ้าง Huntsville บ้างค่ะ เข้าใจว่าเป็นเดสทิเนชั่นทั่วไปที่นักศึกษาในเมือง Florence เข้าไปกัน

อยากจะฝากอะไรถึงคนที่กำลังตัดสินใจไปเรียนต่อที่ UNA บ้างคะ?

พี่ก็น่าจะพูดไปหมดแล้วนะ ก็สำหรับใครที่ชอบบรรยากาศเงียบๆ เมืองน่ารัก ไม่มีคนไทย (หัวเราะ) พี่ว่าที่นี่ก็ไม่แย่เลยนะ แค่คิดว่าถ้าเรามาตั้งแต่ปริญญาตรีอาจจะสนุกกว่านี้